Ένα Δίκαιο Φορολογικό Σύστημα

              Η φορολογία είναι η επιβολή υποχρεωτικών φόρων υπέρ του κράτους. Όμως στην Ελλάδα το φορολογικό σύστημα θεωρούμε  πως  είναι άδικο παρά τους εκατοντάδες νόμους, τα προεδρικά διατάγματα και τις εγκύκλιους. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και αναποτελεσματικό. Υπερφορολογεί τους συνταξιούχους και  τους μισθωτούς δηλαδή τους μικρομεσαίους.
                Επιπλέον υπάρχουν τα μεγάλα κεφάλαια τα οποία δεν φορολογούνται όσο θα έπρεπε… Ή συνήθως βρίσκουν διάφορα νομικά πραθυράκια για να διαφεύγουν. Μπορούμε όμως να αναπτύξουμε ένα φορολογικό σύστημα που θα είναι πιο αποτελεσματικό και πιο δίκαιο με τους πολίτες, οι οποίοι βέβαια θα πρέπει να μάθουν να τηρούν τους νόμους άσχετα με την οικονομική τους  επιφάνεια!
            Πιστεύουμε  ότι θα έπρεπε να εκσυγχρονιστεί το σύστημα του δημοσίου, και να υπάρχει ένα ευρύ φάσμα σωστής διαδικτύωσης και συνεργασίας  ανάμεσα στις διάφορες υπηρεσίες του κράτους όπου θα   υπάρχουν και οι κατάλληλες πληροφορίες αναζήτησης. Επίσης θα πρέπει να διοργανωθούν και τα κατάλληλα σεμινάρια ώστε το ανθρώπινο δυναμικό να μπορεί να ανταπεξέλθει  στις ανάγκες της υπηρεσίας του.




Τσιμενίδου Πόπη
Τύπη Παρθένα

Η Ιστορία των Φόρων- Η μηχαχή του χρόνου 4/4

Οι φόροι του Ισλάμ

      Κατά διαστήματα υπήρχαν ομάδες που δεν πλήρωναν τους φόρους όπως οι γυναίκες, οι χήρες, μερικές φορές οι μοναχοί και μερικοί από τις ομάδες των μουσουλμάνων, αυτοί που δεν μπορούσαν να εργαστούν και άλλοι πάρα πολλοί φτωχοί.

        Ένα από τα προβλήματα στο Ισλάμ ήταν ότι φορολογούσε μόνο τους άπιστους δηλαδή τους  επέβαλε κεφαλικό φόρο με σκοπό να μην  έχουν δυνατότητα "να σηκώσουν κεφάλι". Το αποτέλεσμα ήταν  μερικοί να ασπαστούν τη θρησκεία του Ισλάμ με σκοπό να αποφύγουν κάποιους φόρους, τρανταχτά παραδείγματα είναι η Κρήτη και η Βοσνία.

        Ένας τρόπος  είσπραξης του κεφαλικού φόρου ήταν με ένα σχοινί. Είχαν ένα μακρύ σχοινί  και το τύλιγαν δύο φορές γύρω από τον λαιμό του παιδιού, σημάδευαν πόσο έφτανε, και στην συνέχεια το παιδί δάγκωνε το ένα άκρο του σχοινιού. Ενώ ο Τούρκος περνούσε το σχοινί πάνω από την μύτη, το κούτελο και το κεφάλι του παιδιού μέχρι το σβέρκο. Αν το σημείο του σχοινιού που είχε σημαδεύσει έφτανε στο σβέρκο, τότε το παιδάκι  έπρεπε να καταβάλει το συγκεκριμένο φόρο.

      

Ο Σουλτάνος επέβαλε το φόρο της Δεκάτης ( την αντίστοιχη σπέτζα). Η σπέτζα είχε καθοριστεί  στους 25 αχτσέδες (τα άσπρα ασημένια νομίσματα) για κάθε ενήλικα, τα ίδια πλήρωναν οι χήρες οι οποίες κληρονομούσαν τον σύζυγό τους. Το ποσό που έπρεπε να καταβάλουν για τους ανήλικους γιούς τους οι επίτροποι ήταν 6 αχτσέδες. Φυσικά η οικογένεια του Σουλτάνου και ο ίδιος δεν πλήρωναν τον φόρο. Το περισσότερο βάρος έπεφτε στον αγροτικό τομέα παρά στους κατοίκους της πόλης.

        Συνήθως  ο στρατηγός παραλαμβάνει μία περιοχή  φέροντας την ευθύνη για την είσπραξη των φόρων και της προστασίας της. Αφού εισπράξει τους φόρους κρατάει το μερίδιού του και στέλνει τα υπόλοιπα σε χρήμα στο παλάτι.

        Σε κάθε περιοχή υπάρχει διαφορετική φορολογία, βλέπουμε ότι υπάρχουν καταγγελίες κατάχρησης της εξουσίας και πολλές φορές ο Σουλτάνος δικαίωσε τους χωρικούς. Το Οθωμανικό κράτος  με τις διευθαρμένες δομές του έχει καταφέρει να δημιουργήσει ασφαλιστικές δικλείδες  για να μπορέσει να προστατέψει την βάση της φορολογίας του.

Υπήρχαν και φοροαπαλαγές όμως λίγοι είχαν αυτό το προνόμοιο, παράδειγμα είναι οι καλλιεργητές της μαστίχας των οποίων το εμπόρευμα απευθυνόταν στον Σουλτάνο. Άλλο ένα παράδειγμα ήταν οι χριστιανοί της Θεσσαλονίκης γιατί κάνανε μερεμέτια στα τοίχοι της πόλης και  στην Πελοπόννησο  συγκέντρωναν άλατα για να δημιουργήσουν μπαρούτι.

       Με την αλλαγή του Σουλτάνου  άλλαζαν και οι φορολογίες. Όπως και στα Βυζαντινά χρόνια οι άνθρωποι άλλαζαν τόπους για να αποφύγουν τους δυσβάσταχτους φόρους. Από τον 16^ο αι. βλέπουμε πως μια κοινότητα είναι αναγκασμένη να πληρώσει το σύνολο των φόρων, δηλαδή να καλύψει  ακόμη και την φοροδιαφυγή. Η  τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων γινόταν άμεσα διαφορετικά υπήρχε η κατάλληλη τιμωρία.

 
    Όταν η Αυτοκρατορία υπέστη οικονομική κρίση επέβαλε κι άλλους τρελούς και δυσβάστακτους φόρους. Όπως  ο φόρος της σημαίας, ο οποίος ήταν μια αυθαίρετη επιβολή του Σουλτάνου, δηλαδή οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν ένα ποσό ως ένδειξη σεβασμού προς την Τούρκικη σημαία. Ένας ακόμα τρελός φόρος ήταν ο γαμήλιος φόρος, τον οποίο αναγκαζόταν να πληρώσει ο πατέρας της νύφης. Όταν γινόταν ο γάμος ουσιαστικά αφαιρούνταν εργατικά χέρια από την οικογένεια της νύφης με αποτέλεσμα να παίρνουν αποζημίωση, προσθέτοντας έτσι εργατικά χέρια στην οικογένεια του γαμπρού αφού  ο γάμος ήταν ανδροπατροτοπικός, επειδή η νύφη πήγαινε και έμενε στο σπίτι του γαμπρού, κατ’ επέκταση πολλές φορές δηλαδή στο σπίτι του πεθερού της.

        Όσο και να ψάξουμε στους περασμένους αιώνες διαπιστώνουμε ότι πάντα υπήρχαν προβλήματα ανάμεσα στους πολίτες και  την πολιτεία. Όπως βλέπουμε η μεσαία και κατώτερη τάξη φέρει την βαριά ευθύνη διότι είναι η πλειονότητα των υπηκόων.



Τσιμενίδου Πόπη

Ο Κεφαλικός Φόρος επί Τουρκοκρατίας

                                 Ο Κεφαλικός Φόρος επί Τουρκοκρατίας(Χαράτσι)

  Έχετε διαβάσει  το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα; Τη νέα καταιγίδα φόρων, που μας ετοιμάζει η κυβέρνηση;  Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο λαός μας εξουθενώνεται με τη επιβολή φόρων.  Στα χρόνια της σκλαβιάς  οι Οθωμανοί είχαν εφαρμόσει ένα σχέδιο οικονομικής  εξόντωσης  των υπόδουλων, το χαράτσι ,έτσι ώστε να τους εξαναγκάσουν ή να εξισλαμισθούν  ή να μην  έχουν δυνατότητα "να σηκώσουν κεφάλι" παραμένοντας ραγιάδες. Το χαράτσι ήταν ένας  από τους  δύο φόρους, τους οποίος επέβαλαν οι Τούρκοι στους  χριστιανούς  υπηκόους του Σουλτάνου. Ο άλλος ήταν ο φόρος αίματος, το λεγόμενο παιδομάζωμα.        

       Πρόκειται για ατιμωτικό κεφαλικό φόρο, ο οποίος επιβλήθηκε από τους πρώτους χρόνους του Ισλαμισμού. Ήταν η αποζημίωση για το δικαίωμα να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του. Αρχικά οι Τούρκοι  εισέπραταν τον κεφαλικό φόρο αδιακρίτως, αργότερα όμως διαίρεσαν τους Χριστιανούς σε τρεις τάξεις, και το χαράτσι ανάλογα σε τρεις βαθμούς. Η πρώτη τάξη πλήρωνε τέσσερα φλουριά κατά κεφαλή, η δεύτερη δύο, και η τρίτη τάξη πλήρωνε ένα φλουρί κατά άτομο.

       Το χαράτσι του πρώτου βαθμού επιβαλόταν στους έμπορους και τους πλούσιους, και ονομάζονταν αλάς. Το χαράτσι του δεύτερου βαθμού το πλήρωναν οι βιομήχανοι και οι τεχνήτες, και λεγότανε ιφσάτ. Το χαράτσι του τρίτου βαθμού ήταν για τους γεωργούς και τους πτωχούς και λεγότανε εδνά. 

    Κάθε χρόνο η Υψηλή Πύλη πούλαγε τα δικαιώματα είσπραξης των φόρων σε ισχυρούς και πλούσιους Τούρκους. Αυτοί τον μεταπουλούσαν κερδοσκοπικά σε εκμισθωτές φόρων. Ο πλούσιος Τούρκος λεγόταν χαρατζίμπασης και  οι δε εισπράκτορες  λεγόντουσαν χαρατζίδες. Οι χαρατζίδες περιόδευαν τις πόλεις και τα χωριά με στρατιωτική συνοδεία και εισέπρατταν ποσά μεγαλύτερα από αυτά που έπρεπε να αποδώσουν στον χαρατζίμπαση, συχνά χρησιμοποιώντας βάρβαρα μέσα. Τη διαφορά την καρπώνονταν για προσωπικό τους όφελος.

    Τα μικρά παιδιά ήταν απαλλαγμένα από το χαράτσι. Επειδή όμως οι Τούρκοι δεν ήταν εύκολο να εξακριβώσουν την ηλικία ενός παιδιού, και για να μην χάνουν τα έσοδα του φόρου είχαν επινοήσει και καθιερώσει την εξής μέθοδο εξακρίβωσης. Είχαν ένα κορδόνι μακρύ και το τύλιγαν δύο φορές γύρω από τον λαιμό του παιδιού, και σημάδευαν πόσο έφτανε. Στην συνέχεια το παιδί δάγκωνε το ένα άκρο του σχοινιού, ενώ ο Τούρκος περνούσε το κορδόνι πάνω από την μύτη, το κούτελο και το κεφάλι του παιδιού μέχρι το σβέρκο. Αν το σημείο του σχοινιού που είχε σημαδεύσει έφτανε στο σβέρκο, τότε το παιδάκι θεωρείτο φορολογούμενος και έπρεπε να καταβάλει το συγκεκριμένο ποσό.

       Καθήκον των κοινοτικών αρχόντων της εποχής, ήταν το" στρώσιμο των τεφτεριών" . " Έριχναν τα τεφτέρια" , σήμαινε ότι όριζαν το φόρο που έπρεπε να πληρώσει κάθε μέλος της κοινότητας, ανάλογα με την περιουσιακή του κατάσταση (ιδιόκτητο σπίτι, χωράφια κλπ.) και τα εισοδήματα του, με βάση το " κατάστιχο" που συντασσόταν από εκτιμητές κάθε 7 χρόνια. Την είσπραξη έκανε ο " γραμματικός" του χωριού ή κάποιο ειδικό φοροεισπράκτορα. Οι φόροι, αυτοί ήταν άσχετοι από άλλα " δοσίματα" για κοινοτικές ανάγκες (δρόμους, γεφύρια, κονάκι του βοεβόδα, πληρωμή ζημιών, αμοιβή κοινοτικών υπαλλήλων, δασκάλων, υδρονόμων, αγροφυλάκων κλπ.). Οι κοινοτικοί άρχοντες εισέπρατταν μισθό και απαλλάσσονταν από φόρους.

Οι φόροι που πλήρωναν  στους Τούρκους ήταν πολλοί και δυσβάστακτοι. Απ' αυτόν εξαιρούνταν  οι γυναίκες, οι γέροντοι, οι κληρικοί, οι ανάπηροι και οι ακτήμονες. Κάθε οικογένεια κατέβαλλε κι  άλλα  πολλά " χαράτσια" (φόρους) για τα παραγόμενα προϊόντα  αλλά και για τα κτήματα της.

       Επίσης πλήρωναν το φόρο " καπνού" (δηλαδή για το αναμμένο τζάκι της οικογένειας), και άλλους  πολλούς φόρους που είχε δικαίωμα να επιβάλλει ο κάθε τοπικός Οθωμανός διοικητής.

Όπως μας αποδεικνύει η ιστορία γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω δυστυχώς διότι όπως επί Τουρκοκρατίας έτσι και σήμερα ο ελληνικός λαός υποφέρει από δυσβάσταχτους φόρους(χαράτσια)!

Τύπη Παρθένα

Η Ιστορία των Φόρων-Η μηχανή του χρόνου 3/4

Η Ιστορία των φόρων

 Οι φοροεισπράκτορες της εποχής του Βυζαντίου έκαναν κατάχρησης της εξουσίας. Έφταναν σε τέλειο βαθμό να ξεθάβουν ακόμα και τους νεκρούς, ώστε να αναγκάζουν τους συγγενείς τους να πληρώνουν τους φόρους. Όταν όμως τους έπιαναν, το πλήρωναν πολύ ακριβά, ακόμα και με τη ζωή τους. Υπήρχε έγγραφη επιστολή του αυτοκράτορα που ζητάει να απολύονται και να αντικαθίστανται όταν προέκυπταν δίκαια παράπονα από τους απλούς πολίτες.

 Οι φεουδάρχες και γενικά οι πλούσιοι εισέπρατταν τους φόρους, εξαναγκάζοντας από τον αυτοκράτορα τίτλους και αξιώματα, όπου τους έδινε το δικαίωμα να διοικούν μεγάλες εκτάσεις γης και να εισπράττουν τους φόρους από τους καλλιεργητές της γης.

 Οι μεγαλογαιοκτήμονες καταδυνάστευαν οικονομικά τους υπηκόους τους και αυτοί ζούσαν μια άνετη και πλούσια ζωή. Για παράδειγμα κάποια χήρα με τα δώρα της και την συμπεριφορά της προς τον αυτοκράτορα κατάφερε να της παραχωρηθεί μεγάλη έκταση γης στη Μακεδονία, με αποτέλεσμα να καταδυναστεύονται περισσότερο οι φορολογημένοι.

 Ο φόρος αλληλεγγύης ή αλλιώς ως η βαριά φορολογία των ανθρώπων, ανάγκαζε τους αγρότες να εγκαταλείψουν τα κτήματα τους, τα σπίτια τους, για να φοροδιαφύγουν. Έτσι οι εφοριακοί αποφάσισαν να φορολογήσουν το σύνολο της παραγωγής ενός χωριού και αν δεν μπορούσε κάποιος να πληρώσει το φόρο, τότε αναγκαστικά πλήρωναν το μερίδιο του φόρου, οι υπόλοιποι του χωριού.

 Θέσπισαν έτσι το νόμο του αλληλέγγυων, δηλαδή επιβαρύνονταν το φόρο αυτοί που είχαν τα περισσότερα χρήματα για να καλυφθεί το ποσό στο σύνολο του. Αυτός ο νόμος έγινε για να αναγκάσει τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης να πληρώσουν τους φόρους, όπως η εκκλησία, τα μοναστήρια και τα ευαγή ιδρύματα. Έτσι ανακουφίστηκε ο κόσμος την περίοδο αυτή. Αλλά δεν άργησε να έρθουν οι διαμαρτυρίες, με αποτέλεσμα να καταργηθεί ο νόμος αυτός και να πέσουν πάλι τα βάρη στις πλάτες των φτωχών.

 Στην ύπαιθρο φορολογούνταν η γη, τα νοικοκυριά και στις πόλεις το επάγγελμα με το λεγόμενο Χρυσάργυρον.

Το Χρυσάργυρον.

  Ένας απίστευτος φόρος που επιβλήθηκε ακόμη, ήταν τα αερικών, ένα πρόστιμο θα λέγαμε σ' αυτούς που παρέμβαιναν τις πολεοδομικές διατάξεις. Αλλά και με αυτόν τον φόρο, φορολογούσαν και τον αέρα που ανέπνεαν. Ο κάθε έπαρχος μπορούσε να βάλει ότι φόρο ήθελε, τα οποία θεωρούνταν ατασθαλίες, αυθαιρεσίες αλλά όμως και τυραννικές.

 Έκτατο φόρο υπέβαλαν και οι Γερμανοί, στο τέλος του 12ου αιώνα, όπου ο Ερρίκος ο έκτος υπέβαλε στην αυτοκρατορία το λεγόμενο Αλαμάνικον φόρο. Επειδή οι Νορμανδοί κατέκτησαν κάποιες περιοχές της αυτοκρατορίας και θεώρησε ότι έπρεπε να ζητήσει φόρο από αυτή. Ο Αλέξιος ο τρίτος Άγγελος ζήτησε το φόρο αυτό από την εκκλησία και από το κόσμο, αλλά δυστυχώς συγκέντρωσε και πήρε χρυσό από τους τάφους των βασιλέων, έτσι ώστε να μην καταβληθεί ο φόρος, αφού πέθανε ο Ερρίκος.

 Τον 8ο αιώνα την βυζαντινή αυτοκρατορία περνά στα χέρια της Ειρήνης της Αθηναίας. Προσπάθησε να δώσει φοροανακουφισμούς θα λέγαμε και φοροαπαλλαγές, αλλά δυστυχώς δεν έμεινε στην εξουσία για πολύ και η αυτοκρατορία  περνά στον Νικηφόρο Α', ο οποίος πήρε σκληρά μέτρα για να ανορθώσει τα οικονομικά της.

  Τα μέτρα που πήρε αφορούσαν κυρίως τους πλούσιους, είχε καταργήσει τις φοροαπαλλαγές και υπέβαλε φόρους με τη μορφή έκτακτης εισφοράς. Ως έκτακτη εισφορά λοιπόν ήταν το κτηματολόγιο, που ανάγκασε να τους εμποροπλοιάρχους να πάρουν δάνεια, όπου τους υπέβαλε μεγάλους τόκους. Αν και τα μέτρα ήταν σκληρά αποδείχθηκαν αποδοτικά. Το εμπόριο και η αστυφιλία αρχίζει και ακμάζει. Ωστόσο οι διαμαρτυρίες για τη φορολογία ήταν μεγάλες, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί.

  Γενικά η οικονομική δύναμη του Βυζαντίου στηρίζεται στο ισχυρό της νόμισμα. Μετά το 1024 έγινε η πρώτη υποτίμηση του από εκεί μετά η αυτοκρατορία άρχισε να παρακμάζει.

 Η Τουρκοκρατία στην Ελλάδα κράτησε 4 αιώνες. Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Οθωμανοί δεν υπέβαλαν φόρους τους φτωχούς και στους αδύνατους. Την είσπραξη όμως των φόρων την είχαν παραχωρήσει στους αξιωματούχους, όπου παρατηρούμε πολλές ατασθαλίες κατάχρησης, αφού υπήρχε και φοροαπαλλαγές και φοροδιαφυγή. Η μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή ήταν ο Εξισλαμισμός, δηλαδή τα περισσότερα βάρη δεν τα είχαν οι μουσουλμάνοι αλλά οι χριστιανοί.

  Οι Οθωμανική διοίκηση είχε τα λεγόμενα οικονομικά κατάστιχα, όπου περιείχαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών, ώστε δεν μπορούσε να ξεφύγει κανένας. 

Χατζηγεωργιάδου Μάχη!

                                                          Η  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΟΡΩΝ


    Η φορολογία στο Βυζάντιο, στα παλιά χρόνια, ήταν αρχικά “εθελοντική” καθώς σε περιόδους κρίσης της αυτοκρατορίας, όποιος ήθελε πλήρωνε φόρους και συνέβαλε όσο ποσό ήθελε στο κράτος, χωρίς περιορισμούς. Το πρώτο κούρεμα χρέους, πριν από το 2000, έγινε από τον Σόλων, ο οποίος αντικατέστησε την αιγίνια δραχμή με την καινούργια- αττική – Σολώνια δραχμή, η οποία είναι 27-30% μικρότερης αξίας. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν οι παλαιοί οφειλέτες να πλήρωσαν με καινούργιες δραχμές, οι οποίες θεωρούνταν υποτιμημένες, και οι πλούσιοι να ανέβηκαν σε μεγαλύτερη φορολογική κλίμακα. Ωστόσο ο Σόλων δεν προχώρησε σε μεγαλύτερο κούρεμα χρέους, καθώς το θεώρησε άδικο για τους δανειστές. Επίσης, υπήρχαν φόροι, φοροδιαφυγές και φοροαπαλλαγές.Ίσχυε η αντικιμενική αξία των χωραφιών καθώς και υψηλή φορολογία στους ελαιώνες. Στο Βυζάντιο φορολογούσν με βάση τον καπνό που έβγαινε από την καμινάδα, καθώς εάν δεν έβγαινε καπνός σήμαινε ότι το σπίτι είχε εγκαταληφθεί. Αρχικά, η εφορία ήταν κρατική ενώ αργότερα η είσπραξη των φόρων ιδιωτικοποιήθηκε καθώς είχαν καλύτερα συνολικά αποτελέσματα. Τότε υπήρχε το κτηματολόγιο διότι εισπράττονταν καλύτερα οι φόροι. Βασική πηγή φορολογίας ήταν τα γαιοκτήματα. Υπήρχαν φορολογικοί υπάλληλοι που περιόδευαν στην επαρχία και υπολόγιζαν ποια ήταν η απόδοση ενός κτήματος. Οι φορολογικές δηλώσεις των υπηκόων της αυτοκρατορίας, ελέγχονταν από δημοσίους υπαλλήλους, διότι υπολόγιζαν με ακρίβεια τους φόρους και έβρισκαν τους καταπατητές της δημόσιας γής. Ο αρχηγός της οικογένειας ελέγχονταν από ένα επόπτη, ο οποίος εάν έβλεπε ότι η γη που αντιστιχούσε στην οικογένεια ήταν μεγαλύτερη από τον φόρο που πλήρωνε, πίστευε ότι είχε καταπατήσει την γή και την έπερναν. Επίσης, η Βυζαντινή αυτοκρατορία δέχονταν επιθέσεις από τους Άραβες, κυρίως στα ακραία της σημεία και οι αγρότες και οι εργάτες της γής μετακινούνατν προς το κέντρο, το οποίο έχει ως συνέπεια το κράτος να μην μπορεί να φορολογήσει γη η οποία δεν κατοικούνταν. Τέλος, τους πρώτους αιώνες της αυτοκρατορίας οι φόροι πληρώνονταν σε είδος μέχρι το 769 όταν ο Κωσταντίνος Ο 5ος απέδωσε τους φόρους σε χρήμα.


Τσώνα Βασιλική

Η Ιστορία των Φόρων-Η μηχανή του χρόνου 1/4

Η ιστορία της φορολογίας στην αρχαία Ελλάδα

  Από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες ανθρώπων έπρεπε να βρεθούν χρήματα για να καλυφθούν διάφορες ανάγκες, όπως για τα δημόσια έργα, για τους εξοπλισμούς ακόμη και για τους δημόσιους λειτουργούς.

Στην Αρχαία Ελλάδα με βάση τα στοιχεία που εμφανίζονται, παρατηρούμε ότι υπήρχε φορολογική υπευθυνότητα. Έτσι λοιπόν, φόροι πλήρωναν κυρίως οι πλούσιοι της εποχής εκείνης αλλά και οι ξένοι που κατοικούσαν στην Αθήνα, οι λεγόμενοι Μέτοικοι. Με τη συγκέντρωση των φόρων κατασκευάστηκαν μεγάλα έργα, όπως ο Παρθενώνας, όπου μετά από 2.500 χρόνια φωτίζει ως ένα λαμπρό παράδειγμα παγκόσμιου πολιτισμού.

 Τον 5ο αιώνα πραγματοποιείται η Α' Αθηναϊκή Συμμαχία στην οποία αποφάσισαν να πληρώνουν οι συμμαχίες πόλεις τους φόρους που τους έχουν επιβληθεί από την Αθήνα, θα λέγαμε δηλαδή πως οι πόλεις αυτές ήταν κάτω από την εξουσία της Αθήνας γι' αυτό και πλήρωναν τα περισσότερα τάλαντα.

 Στην αρχή οι φόροι φυλάσσονταν στη Δήλο, όπου εκεί υπήρχε το Ιερό του θεού Απόλλων. Αργότερα οι Αθηναίοι για λόγους ασφαλείας μετέφεραν τα χρήματα στην Αθήνα. Τότε προέκυψαν και διάφορες κατηγορίες εις βάρος του Περικλή, δηλαδή ότι χρησιμοποιούσε μέρος των χρημάτων αυτών για δημόσια έργα, καλλωπίζοντας έτσι την Αθήνα. Με αποτέλεσμα, οι Αθηναίοι να δημιουργήσουν την περίφημη "Στήλη της Εξηκοστής", όπου καταχωρούνταν τα ονόματα αλλά και τα χρηματικά ποσά που έδινε κάθε συμμαχική πόλη ώστε να υπάρχει διαφάνεια κάνοντας δημοσίους ελέγχους. Η στήλη αυτή σώζεται ακόμη και σήμερα σε μουσείο στην Αθήνα.      

  Φυσικά η άμεση αυτή φορολογία οι Αθηναίοι τη θεωρούσαν τυραννική. Γι' αυτό και πολλές φορές διαμαρτύρονταν, νιώθοντας υποτελείς και εξαρτημένοι απ' αυτή. Αντίθετα τη φορολογία των Μέτοικων τη θεωρούσαν δημοκρατική.

 Μία από τις πολλές φορολογίες που πλήρωναν οι πλούσιοι ήταν οι τριαρχίες, όπου τους υπέβαλε το κράτος να σιτίζουν όλο το προσωπικό της τριαρχίας αλλά και όλα τα έξοδά της, με αντάλλαγμα βέβαια μια ιδιαίτερη τιμή, την φήμη τους αλλά και τη δόξα τους θα έλεγα. Επίσης επιβαρύνονταν και με τις λειτουργίες, δηλαδή τις υποχρεώσεις που είχε το κράτος, στους απλούς πολίτες, όπως τις θεατρικές παραστάσεις. Ο Αριστοφάνης ήταν αυτός που διακωμωδούσε στα έργα του, την τυραννική επιβολών φόρων.

 Φορολογία ακόμη, πλήρωναν και οι εταίρες, δηλαδή τον λεγόμενο πορνικό φόρο. Δεν πλήρωναν μόνο οι φτωχοί, που ονομάστηκαν Πένητες. Πράγμα που δείχνει ότι η φορολογική δικαιοσύνη ήταν πρωταρχικό μέλημα των αρχαίων Ελλήνων.

 Η φοροδιαφυγή ήταν και τότε, όπως λέει και ο δημοσιογράφος κ. Βασιλόπουλος , ένα ευγενές άθλημα, γι' αυτό και είχαν λάβει αυστηρά μέτρα. Για παράδειγμα, ένα μέτρο που έθεσαν, ήταν οι ικανότητά του καθενός να καταδώσουν έναν φοροφυγά.

 Τέλος, υπήρχαν και εφορίες στην Αρχαία Ελλάδα μόνο που ήταν ιδιωτικές, γι' αυτό και δεν τους ξέφευγε κανένας φορολογούμενος. Όμως, κάποια στιγμή αντιλήφθηκαν τους διεφθαρμένους εισπράκτορες, με συνέπεια να τους αναγκάσουν να πιούν ως τιμωρία, το κώνειο για την πράξη τους που σημαίνει τον άμεσο θάνατο τους.  

ΔΉΜΗΤΡΑ ΤΣΙΤΆΚΗ!

3.5 ΔΝΤ- Αργεντινή

«Οι ζωές μας ήταν προδιαγεγραμμένες » :  Μία από τις φράσεις κλειδιά που υποδηλώνουν την απίστευτη κατάντια και εξαθλίωση που επικρατούσε στην προ δεκαετίας Αργεντινή.
Το κράτος έπρεπε να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών και να μην προβεί σε κατάχρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων λόγω της στενής οικονομικής κατάστασης των κοινωνικών στρωμάτων.

Το λαθρεμπόριο όπλων ανθούσε την εποχή εκείνη. Πρωταγωνιστές αναδεικνύονταν ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης με στενούς οικογενειακούς δεσμούς μεταξύ τους, που κινούσαν τα νήματα υπογείως, πάντοτε εις βάρος του λαού και με απώτερο σκοπό το προσωπικό τους συμφέρον. Διοχέτευαν με στρατιωτικό εξοπλισμό χώρες που εκείνο το διάστημα προσπαθούσαν να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους, όπως Βόσνια και Κροατία.
Το αποτέλεσμα όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν η οικονομική ενίσχυση των ισχυρών και η αποδυνάμωση του λαού. Η αποδυνάμωση αυτή οδήγησε στην εξαθλίωση και έπληξε ιδιαίτερα ασθενείς ομάδες του πληθυσμού, κυρίως βρέφη, που μην αντέχοντας να υπομείνουν το λιμό, υπέκυπταν.
Που βρίσκονταν όλοι αυτοί “οι εισπράττοντες” όταν οι μάνες θρηνούσαν για τα παιδιά τους, ακολουθώντας τη νεκρώσιμη πομπή ;
Τι τραγική ειρωνεία! : Η παρουσίαση δημοσίων ιδρυμάτων και η περιήγηση στο χώρο με τις στοιχισμένες προτομές εξεχόντων προσώπων της Αργεντινής, η απαράμιλλη αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική δομή των κτηρίων, η συμμετρία στην οργάνωση του χώρου και η ηρεμία που επικρατούσε στο εσωτερικό. Ταυτόχρονα, στο εξωτερικό παρουσιάζεται μια κατάσταση κοινωνικής αναταραχής που έρχεται σε απίστευτη σύγκρουση με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”.

Στέλλα Τσακαλίδου